Museumles

"Meester, weet je wat nou zo erg is?"

Auteur: Rob Pronk
Indische Buurt

Met de kinderen van de Anthonie van Diemenschool naar het museum.

Javaplantsoen17-19 Anthonie van Diemenschool .<br />Foto: Beeldbank Amsterdam

Javaplantsoen17-19 Anthonie van Diemenschool .
Foto: Beeldbank Amsterdam

Alle rechten voorbehouden

Een culturele ramp
Ja, de museumbezoeken. Een culturele ramp voor bijna elke onderwijzer. Gingen we de eerste jaren nog met een door de firma Spijkers geleverde bus, na de brand in het bedrijf was er maar een bus gereed en moesten we daarna met de tram op en neer naar de drie musea. Het gunstigst was de volgorde Stedelijk Museum, daarna Van Gogh en tenslotte het Rijksmuseum. In die volgorde werkten we naar De Nachtwacht toe en dat was vaak het enige schilderij dat de leerlingen kenden. Maar, begonnen we de cyclus met De Nachtwacht, dan het Van Gogh om te eindigen in het Stedelijk Museum, dan waren de rapen gaar.

Alle onderdelen aan deze kunstschat bewogen
Ook werd het Van Goghmuseum nog wel als dragelijk gezien. In het Van Gogh- en Rijksmuseum was ik altijd blij dat ik weg ging zonder dat de leerlingen een schilderstuk hadden verbouwd. Met klamme handjes hield ik elk lid van de klas nauwlettend in de gaten. Het herstel van de Nachtwacht of de bloemen van Van Gogh kon ik met mijn salaris niet bekostigen. Ik herinner me een bezoek met een klas aan het Stedelijk Museum. Toen stond de groep toch wel enigszins geboeid te kijken naar een kunstwerk van een Franse knutselaar, Jean Tingeuelink (of een naam die er op lijkt). [Rob heeft het over de tentoonstelling Bewogen Beweging uit 1961 van Jean Tinguely, red.] Deze bijgoochem had een aantal fietsen aan elkaar gelast. Alle onderdelen aan deze kunstschat bewogen. Lawaai alom. Tinkelende fietsbellen, draaiende wielen en hamers die op en neer vielen.

Onvervalst Amsterdams
Ik stond achter de groep bij de ingangsdeur van het gezegende lokaal. Daar hing een dikke suppoost tegen de deurstijl. Duidelijk niet oplettend of de kinderen misschien wielen of fietsbellen stonden te jatten. Hij draaide zich om naar mij en zei in onvervalst Amsterdams: “Meester, weet je wat nou zo erg is? Die kinderen gaan straks naar de volgende zaal, maar ik mot de gehele dag tegen die rotzooi ankijke”. Toen was mijn kunstgevoel voor die dag ook weer genoeg gekneusd.

---------------------------------------

Om terug te keren naar de Anthonie van Diemenschool in de rubriek 'Mijn schooljeugd', klik op Anthonie van Diemenschool.
Eventuele reacties in die rubriek plaatsen.

Alle rechten voorbehouden

1171 keer bekeken

Anneke Koehof

Met de kinderen van de Anthonie van Diemenschool naar het museum.

Voor de duidelijkheid van de foto: Het waren twee scholen.

Met je neus er naartoe staand aan de linkerkant de Niasschool en aan de rechterkant de Anthonie van Diemenschool. Ze hebben ook twee afzonderlijke portieken.

Het verhaal is heel herkenbaar. Behalve de museumlessen kregen we ook een soort passe-partout voor alle musea. Ik denk dat dit voor een jaar gold.

Was het op zondag slecht weer, dan werden wij naar het museum gestuurd en behalve dat we daar wel kattenkwaad uithaalden staken we ook heel wat op.

 

Voor mij was mijn bezoek dit jaar aan het Rijksmuseum dan ook een feest der herkenning!