Beyblades op het Steve Bikoplein

Verteller: Mustafa
Auteur: Sare Ergül
Steve Bikoplein - Pretoriusplein, Transvaalbuurt

Het is een veilige buurt vanwege de vriendjes en een gevaarlijke vanwege de gekke mensen die er rondlopen.

 Mustafa op het Steve Bikoplein met zijn beyblade, juni 2003

Mustafa op het Steve Bikoplein met zijn beyblade, juni 2003

Alle rechten voorbehouden

Mustafa is zeven jaar. Hij is geboren en getogen in de Transvaalbuurt waar hij nu op openbare basisschool De Kraal zit, in groep 3A. Hij heeft oudere twee broers. Mustafa is een hele slimme, maar drukke en hyperactieve jongen. Hij kan niet zo goed met zijn leerkrachten omgaan, maar hij kan wel heel goed met andere kinderen omgaan. Hij speelt vaak buiten met de bal, samen met zijn broers. Op school doet hij vaak rekenen, schrijven en lezen. Dat vindt hij het leukst. Met zijn klas op school heeft hij een lied geleerd over het Steve Bikoplein dat tijdens de opening op het podium werd gezongen.

Mustafa vindt dat het Steve Bikoplein heel mooi is geworden, nu het is opgeknapt. Hij vindt de Transvaalbuurt een mooie buurt omdat er een draaimolen, een wip en een grote glijbaan is. Hij vindt het ook een veilige buurt, omdat hij er met veel vrienden kan spelen. Maar het is volgens hem ook een gevaarlijke buurt, omdat er veel gekke mensen rondlopen en daar is hij bang voor. Het is een leuke buurt omdat zijn vrienden vlakbij wonen en hij ze snel en gemakkelijk kan ophalen als hij buiten wil spelen.

Hij speelt vaak met zijn ‘beyblade’s’ en maakt daarmee veel kinderen blut. Hij maakt ook vaak ruzie met andere kinderen. Daarna gaan ze vechten. Maar even later zijn ze weer even goede vrienden. Mustafa heeft veel vrienden waarmee hij kan spelen, sommigen halen hem op als ze naar school gaan. Als ze van school terugkomen spelen ze buiten of gaan ze computeren bij een vriend thuis.

Alle rechten voorbehouden

5512 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

 Beyblades, de 'tollen' van de 21e eeuw.

Beyblades, de 'tollen' van de 21e eeuw.

Alle rechten voorbehouden

3 reacties

Voeg je reactie toe
Visitor

Kees Zijp

Ha die Marriette, tik bij zoek Zijp in en je krijgt een heel mooie foto (ansichtkaart) van het oude Pretoriusplein. Ik ben in 1951 in de Laings Neckstraat geboren en daar tot 1973 op nummer 38 drie hoog gewoond. Ja, de winters waren nog streng in die tijd en de kolen werden eens in de zoveel tijd door sterke kolenboeren naar de zolder gesjouwd. Op het grasveld was het ten strengste verboden om te voetballen, jammer want daardoor is er veel voetbaltalent verloren gegaan. Als je het toch deed en de politie in de zwarte VW kever kreeg je bal te pakken, dan kon je strafregels komen schrijven op/in buro Linneausstraat op je vrije woensdagmiddag. Gelukkig heeft de hedendaagse jeugd meer speel mogelijkheden ondanks het drukke verkeer. Ook wij hadden geen douche en daarom deed je dat in het Gemeentelijke badhuis naast het Sportfondsenbad op de zaterdagmorgen. Bij ons stonden de ijsbloemen ook op de ramen en als je hoofd boven de dekens hield zag je je adem van de kou. Als we rijst aten werd die onder de dekens warm gehouden en met een kruik in een oude geitenwollensok naar bed.. Je kon wel mooie sneeuwpoppen en iglos bouwen op het plein als er een dikpak sneeuw lag. Leuk jouw verhaal gelezen te hebben, groetjes Kees Zijp

Visitor

Mariette Visser

Ik heb vanaf mijn geboorte in 1963 tot aan 1970 gewoond op het toenmalige Pretoriusplein. In mijn herinnering was de buurt een soort warm nest met het plein als centrum. Onze woning had geen douche en werd alleen verwarmd door een open haard in de voorkamer en een kolenkachel in de achterkamer. Toen ik een jaar of 3 was, is er in de hoek van de keuken een douchecel gebouwd, maar de verwarming van de woning is tot aan 1970 nooit aangepast. De kolenman kwam eens in de zoveel tijd langs, die bracht kolen in bruin papieren zakken en blokken hout. Die werden met de takel naar de zolder gehesen en mijn broertje en ik bouwden daarmee forten in de hoek van de zolder. Er kwam niet veel, maar wel gezellige warmte van de kachels. Ik herinner me dat in de winter regelmatig sneeuwbloemen op de slaapkamerramen stonden (ondanks provisionele bijverwarming met een elektrische radiator) en dat er zelfs, in ieder geval één keer, 's ochtends een laagje ijs op mijn glaasje water naast het bed stond.
We woonden op 3 hoog en ik vond het heerlijk om vanuit de erker naar beneden op het plein te bekijken, vooral naar voorbijgangers als de schillenboer met paard en wagen. Mijn geloof in Sinterklaas werd op een dag danig ondermijnd toen tegelijkertijd vanuit twee verschillende zijstraten twee verschillende Sinterklaasoptochtjes het pein op kwamen. Het verhaal van de hulpsinterklazen ging er niet echt in bij me...
Ik heb zwemmen geleerd in het Sportfondsenbad, en dat vond ik verschrikkelijk! Het pierenbadje was onverwarmd en het lesbad in de kelder was niet echt veel meer kindvriendelijk.
Als we af en toe een paar centen hadden, mochten we om de hoek (ik weet niet welke straat dat was) naar 'het open raam'. Dat was een vrouwtje die door het raam van haar benedenwoning snoep verkocht: dropveters, duimdrop toverballen etc.
Toen ik een jaar of 4 was kocht mijn vader een auto. Ik kan me niet herinneren dat we ooit parkeerproblemen hadden, de auto stond altijd voor de deur.
Ik vond het verschrikkelijk om te verhuizen (naar A'dam Noord) en later was ik ook geschokt toen de naam van het plein aangepast werd naar Steve Bikoplein. Konden ze niet een nieuw straatje vinden en van mijn Pretoriusplein afblijven? Ook de herinrichting kan natuurlijk mijn goedeuring niet wegdragen. Het plein hoort te zijn zoals het was: een park in het midden (met zwartgheverfd ijzeren hekje) en de weg er rond omheen.

Visitor

Louka

Beyblades is afzetterij!