Mijn ligstoel is de warmste plek in deze tochtige, vochtige, scheve woning. Een uitgekristalliseerde plek. Gekocht op een veiling van die Engelse woningzaak Habitat aan de Stadhouderskade. Een wat vreemd model, maar daarom nam ik 'm ook. Hij zit ok, maar moet eigenlijk opnieuw gestoffeerd worden. Hier lees en eet ik en kijk tv. Ik doe er m'n middagdutje of zit zo maar te mijmeren. Daar beneden in de hoek, tegen het raam, is mijn knutselhoek. Op de entresol die ik zelf gemaakt heb, slaap ik ook. Hieronder is mijn garderobe- en computerruimte.
Ik woon hier ruim twintig jaar. Eerst woonde ik schuin aan de overkant, maar daar werd gerenoveerd. Dit was een onbewoonbaar verklaarde woning met krakersjunkies die eigenlijk tegen de vlakte moest. Er was geen wc. Je stond gelijk op de kale houten vloer. Naarmate je verder liep, begon die steeds meer te golven. Je hoorde muizen en ratten spelen in de kruipruimte. Als ik maar even indommelde, begon het leven in de brouwerij.
Als ik wil uitwaaien, tot rust wil komen, kan ik in de achtertuin gaan zitten, de grootste en zonnigste van het woonblok.. De grond is wel erg zompig. Wasgoed wordt grauw. En het is nogal lawaaiig. Rechts hoor je Turks spreken, links Chinees. En dan hoor je ook nog het verkeer op de Wibautstraat. Er ligt hier wel veel vuil op straat. Maar lekker is wel dat je hier allerlei eethuizen hebt. Turks, Marokkaans en Surinaams.
Ik zit in het bewonerscomite dat meepraat over wat er gaat gebeuren met dit blok. Ik ben er niet blij mee, het zit me diep in de ziel. Ik wil hier wel terug. Maar Ik ben bang dat ik er straks bekaaid van af ga komen. En ik kan geen huur van 400, 500 euro betalen.
Drie jaar ben ik nu weer buschauffeur. Ik heb jaren bij de KLM gewerkt, tijdje gevaren, op een bus gezeten, op wereldreis geweest. Ook drie keer in Suriname - ik heb een Surinaamse vader. Als je dan na al dat gereis thuiskomt, is het hier op deze stoel toch we heel prettig zitten, uitkijkend over je eigen plekje.
Dit verhaal is onderdeel van een reeks verhalen over de lievelingsplekken van de bewoners van de huizenblokken 3e Oosterparkstraat en Vrolikstraat die op de nominatie staan gesloopt te worden. De foto's en verhalen maken zichtbaar wat er allemaal verdwijnt als panden worden gesloopt. Het project is een idee van fotograaf en medebewoner Maarten Steunenberg.
----------------------------------------------------------------------------
Deze serie bestaat uit 9 verhalen. Dit is verhaal nr. 5.
Voor verhaal nr. 6 ga naar
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/15560
(De kruk waarop ik cello speel).
----------------------------------------------------------------------------