Haringmannen

Er werd veel haring in de buurt gegeten. Er waren twee haringmannen die het monopolie hadden. Behalve in de tijd dat de nieuwe haring er was.
De heer en mevrouw Emmerik (zij woonden in Laing’s Nekstraat) liepen dagelijks met een haringkar door de buurt. Vooral de vrouw kon bijzonder goed de gezouten zalm in heel dunne plakjes uitsnijden ( met een vlijmscherp lang mes) en was doorvoor geliefd.
De andere haringman heette Fransman en was een lange en wat stugge man. Hij woonde in de Maritzstraat en had een vaste standplaats. (Mogelijk is dit oom Manus Fransman, de oom van David Papegaaij, aanvulling F.S.). Fransman stond ‘op het padje’ bij de spoorwegovergang. Dat was nog voor de aanleg van de spoordijk.

Voordat er een spoordijk kwam langs de Tugelaweg, ging de trein nog naar het station op het Weesperplein (treinen van en naar Utrecht) gewoon ‘over de grond’.
Wilde je vanaf de Tugelaweg richting de Vrolikstraat dan was er ter hoogte van de Maritzstraat een pad (het padje genoemd). Dit padje liep tot aan de spoorbaan. Vervolgens moest je over een spoorbrug, om naar de Vrolikstraat te komen.
Op het padje bij de Maritzstraat stond Fransman met zijn haring zeven dagen in de week, weer of geen weer, tot ‘s avonds laat haring schoon te maken.
De buurman van Fransman was ‘Jolie’ Jas. In de zomer de vaste ijsman op de Tugelaweg. ’s Winters verkocht hij zakjes kolen in de eerste loods bij de Spitkopstraat waar Simon Winnink een taxibedrijf had met één taxi en twee handkarren.

Wanneer er nieuwe haring was, stonden in de Retiefstraat ( tegenover de Spitskopstraat) twee of meer haringverkopers tegen elkaar op te bieden. Een nieuwe haring kostte toen drie cent en er waren haringmannen die een bakje aardbeien bij de haring cadeau gaven.