Ria:
Vandaag een beetje aan het rommelen en opruimen en dan kom je dingen tegen waarvan je denkt kan dat weg een doos met lieve briefjes en dan heb ik het weer in mijn handen en lees alles opnieuw en dan komt alles weer boven en na het gelezen te hebben gaat het weer terug in de doos met nu nog niet later misschien.Ook de herinneringen uit mijn jeugd elke keer komen er weer anekdote's boven ,zoals ik was denk ik een jaar of 8 dat ik mijn vriendinnetjes overhaalde om met mij op de fiets naar het Franse kamp te gaan dat was bij Bussum.Ik had net een nieuwe fiets gekregen en groene die wel wat aan de grote kant was,dus mijn vader had blokken aan de trappers gemaakt zo dat ik er beter bij kon.Maar de andere vonden het niet zo'n goed idee en een haakte al af bij Diemen,alleen Magtelt ging met mij mee.Het was een rot eind fietsen maar ik wist de weg want met mijn ouders had ik die tocht meermalen gedaan want oma van vaders kant had daar een huisje waar ze de hele zomer verbleef.Maar oma was niet zo heel erg blij om ons te zien ,dus wij weer terug naar huis waar iedereen in rep en roer was dus bij thuiskomst geen hartelijk onthaal maar zonder eten naar bed .Voortaan maar niet meer zo'n avontuur ondernomen gewacht tot ik wat ouder was.Fijne zondag voor iedereen groetjes .Ria
ja Ria, zo gaat dat met herkinneringen. En de herinnering van de ene, roept weer een herinnering van de andere op. Jouw onderneming met fietsen (haha, ja met die blokken op je pendalen) naar je oma in het Frnase Kamp, ik moest er erg om lachen. Maar tegelijkertijd riep dat bij mij een herinnering op. Ik was toen getrouwd en mijn twee dochtersjes waren 3 en 4. Ik woonde in de Lekstraat tegenover de speeltuin en ging elke middag naar mijn ouders in de Middelhoffstraat, met de dochtertjes natuurlijk.
Op een gegeven moment was het zo in de Lekstraat dat alle kinderen opeens alleen buiten mochten spelen. De moeders hingen uit het raam, de kindertjes, allemaal, 3, 4 of 5 jaar, moesten op de stoep blijven en mochten met hun autoped of fietsje van de ene hoek naar de andere. Dat ging zo goed, dat de moeders besloten dat ze een best een blokje mochten door de Waverstraat. Dat ging ook goed, maar op een gegeven moment kwamen mijn dochtertjes niet terug. Paniek, alom, nergens te bekennen. Ik pakte mijn brommer, keek in het maarten Luther Kingpark, want daar zat ik ook vaak met ze bij de zandbak, nergens. De hele buurt afgekamd.
Toen stond mijn vader voor de deur ook op zijn brommer. Wat hadden die bijdehandjes nu gedaan. Die waren in hun eentje naar oma en opa gegaan. De een op een autoped met luchtbanden, de ander op zo een houten stepje. Pffffff, dat dat goed is afgelopen, want ze moesten toch drukke stukken over, daar bkij de Berlage Brug, maar ook dat stuk van het Amstelstation (heet dat ook al Weesperzijde), waar je zo in het dorp komt.
Ik moest zo lachen toen ik jouw fietsonderneming las, maar dacht gelijk aan dat voorval.
En voor de Izegrimmen die denken dat heeft niks met oost te maken, toch wel, ze gingen toch naar oma en opa in de Middelhoffstraat. Is Amsterdam Oost.
Groetjes
Constance