Carine van der Neut Staubach

Leuk, leuk, leuk zo'n verhaaltje schrijven vol herinneringen. De verhalen die mij voorgingen zijn mij o zo bekend. Bennie kan ik mij goed herinneren, hij woonde aan de overkant bij Marja Braakman. Naar mijn weten waren het haar ouders die het landje onder water zetten zodat wij konden schaatsen. De naam Reigersburg is d.m.v. een wedstrijd door mijn vader verzonnen. Mijn ouders waren zeer betrokken bij het onstaan van de vereniging. Bij ons thuis werden de kado's gemaakt voor de kinderen voor bijvoorbeeld koninginnedag. Ook heb ik menig uurtje bij de familie De Ruiter gezeten omdat mijn moeder en tante Ton de kleding naaiden voor de wandelclub. Natuurlijk wandelde ik mee en heb ik de medailles met de reiger nog bewaard. Met mijn vader heb ik ook nog contributie opgehaald voor de vereniging. Bij ons thuis was altijd drukte omdat de mannen timmerden en zaagden en de dames om een grote teil water zaten met pitriet en poppenmeubels maakten. Zo was ik erg vroeg bij Reigersburg betrokken. Ook op de clubjes was ik van de partij, alleen weet ik niets van dansen. Misschien was dat na mijn tijd. Ik ben in 1951 in de Saltetstraat op nr. 14 1-hoog komen wonen. Ik was toen 4 jaar en we zijn, denk ik, 13 jaar later weggegaan naar Betondorp. Met de versierde fietsen deed ik ook ieder jaar mee. Mijn snoep haalde ik ook bij hr. en mevr. Zaagsma. De rest van de winkels weet ik ook nog. Ook ik heb op de prof. Pieter Zeemanschool gezeten met aan het hoofd de hr. Borstel. Deze ben ik later nog tegengekomen in Holendrecht op de school van mijn kinderen. Hij gaf daar Engelse les. Een paar jaar geleden ben ik nog eens teruggeweest en schrok hoe vol het nu is. Alle landjes zijn nu bebouwd. Wij hadden toen zo veel ruimte om te spelen. Zoals het weiland van de boer die er toen nog woonde op de Kruislaan. We liepen daar tussen de koeien en plukten er madeliefjes. Het is nu een park. Wel heb ik de huizen om het dorp zien bouwen. Maar ik keek er wel van op dat al die ruimte weg was. En wat waren de huizen klein, dat viel toen niet op. Maar ik heb er fijn gewoond en kijk er met veel plezier op terug. Carine v. d. Neut-Staubach.