Het station lag direct  buiten de Singelgracht.
Voordat je daar begint met oversteken zie je rechts bovengenoemde brug van de Doklijn. Daarna ben je snel bij de Sarphatistraat; daar stond  de oude Weesperpoort.
Voordat je de Sarphatistraat oversteekt, zie je aan je rechter hand een zandstenen sculptuur van Piet Kramer, de ontwerper van heel veel  Amsterdamse bruggen. Dat beeld is in 1941 geplaatst ter herinnering aan het verdwenen Weesperpoortstation. Het hoort zonder meer op de Weesperpoortbrug te staan. Nu staat het er wat verloren bij aan de Sarphatistraat. Er zijn drie locomotieven op te zien: De Arend, de stoomlocomotief van de eerste trein tussen Amsterdam en Haarlem uit 1839. Verder een elektrische uit 1908 en een dieselloc uit 1934.
WP heeft net niet de 100 gehaald. De afbraak leverde mooie filmbeelden op. Ik ben meermalen langs het monument gefietst zonder het waar te nemen. En je ziet iets pas wanneer je het waarneemt…
Â
Langs de overkant reden we terug. Op het Rhijnspoorplein probeerden we in te schatten hoe groot WP wel niet geweest was.
We fietsten langs de Wibautstraat, die het emplacement en het begin van de spoorbaan naar Utrecht heeft vervangen.
Direct voorbij de ingang van het metrostation, bij de Grensstraat, die smal is wegens zijn ontzaglijk brede voortuinen, kruisten we opnieuw de oude gemeentegrens Nieuwer Amstel - Amsterdam
Waar we het oude spoortracé verlieten reden we na een flauwe bocht naar links naar het spoorviaduct.
Â
Je kunt er als fietser niet omheen: bovenop de brug, aan de rand, staat in kapitale contourenletters te lezen: DOE IETS. Wat doen die woorden daar? Ik vrees dat automobilisten te zeer op het verkeer moeten letten om ze in het vizier te krijgen.
Het is een kunstwerk van Serge Verheugen, van wie eerder sprake was. In het Muiderpoort station had hij ons er al over verteld. Het zit zo. Voor luchthaven Schiphol had hij een DOEIDOEI-machine vervaardigd, voor tijdelijk. In ‘handen’ konden mensen boodschappen plaatsen. Inmiddels was het onttakeld. Hij bleef met letters zitten. Daar kon hij ‘Doe iets’ van maken: er is van alles te doen. Om de wereld te verbeteren. Om iemand te helpen. Om kunst te maken. Het kunstwerk is dus kunst van wat overblijft. Restkunst. In Stadsdeel West hoorde het een tijdje bij een toegangspoort voor een manifestatie in het Westerpark. Ze konden er daarna verder niets meer mee.
Stadsdeel Oost zag er wel iets in. Hulde! Het duurde nog een jaar of twee, maar toen stond het er. Het moet tot nadenken stemmen. Wij, de fietsers, zeggen het nu voortdurend tegen elkaar: DOE IETS. Serge krijgt veel reacties.
Daaronder zijn op de brug fotografische beschilderingen gemaakt van onbestemde ruimten. Dat beschilderen deed een ander.
Â
Lees verder:MUIDERPOORT-, WEESPERPOORT- EN AMSTELSTATION, EN VEEL KUNST, deel 6
